消文(2007/01/16)

2007/01/16初版；2014/03/10修訂(重編版面，增訂藏文，移除超連結)；2019/02/22三版(藏文改採泰式分散對齊，嵌入ཏྲེ་ཧོར།版四家注)

論之本文——p. 02205

……於諸徒眾悉無求，餘則智者恆願自，及諸有情當成佛，為利世故而說法，思彼即我安樂具。」

^{p. 02206}

_{tib. p. 03004}

།འཁོར་རྣམས་ལ་ནི་^བཟས་ནོར་ཅི་ཡང་མི་བསླང་ངོ་། །^བའོ་ན་ཅིའི་ཕྱིར་འཆད་སྙམ་ན་དེ་དག་ལས་གཞན་དུ་མཁས་པ་^བདེས་རྟག་ཏུ་^བའཆད་པ་པོ་བདག་ཉིད་དང་། །^བཉན་པའི་འཁོར་གྱིས་མཚོན་པའི་སེམས་ཅན་འདི་དག་^བཐམས་ཅད་སངས་རྒྱས་འགྲུབ་པར་ཤོག །^བཅིག་སྙམ་དུ་དེའི་ཕྱིར་འཆད་ཅིང་གཞན་ལ་ཕན་^བཔའི་ཕྱིར་^བདུ་འཇིག་རྟེན་^བགདུལ་བྱ་ལ་ཆོས་གང་བསྟན་པ^བའི་བསོད་ནམས་དེ། །^བསེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་ཀྱི་དོན་དུ་སངས་རྒྱས་ཐོབ་པའི་རྒྱུར་བསྔོས་པས་བདག་གི་བདེ་བའི་ཡོ་བྱད་ཀུན་^བམ་ཚང་བ་མེད་པ་ཡིན་ནོ།། སྙམ་^བདུ་སེམས། །ཞེས་གསུངས་སོ།། ^བགོ་སླའོ།།

^{tib. p. 03007}

消文紀錄——

對於這段本文之理解，其標點符號如下：

……於諸徒眾悉無求餘，則智者恆願自及諸有情當成佛，為利世故而說法，思彼即我安樂具。」

於諸徒眾悉無求餘：對所有的聞法者完全沒有希求之後。悉，全部，例如「悉數」。悉無，完全沒有。餘，在動詞（求）後面是當副詞，表示在該動作之後，例如「工作之餘、反省之餘」。不過，有時也當名詞，例如「業餘、課餘」。

則智者恆願自及諸有情當成佛：那麼，有智慧的人（說法者），就會恆常思惟，祈願自己和一切眾生都能夠成就佛道。

為利世故而說法：（恆常思惟）是為了利益世間的緣故而宣講佛法。

思彼即我安樂具：把這些（說法功德）當作自己獲得安樂的必需品。具，資具，請參考消文(2007/01/08)。

我對這段本文之理解——

《妙法白蓮經》中說，一旦說法者對所有聞法者完全沒有希求之後，他就會時常思惟，希望自己和一切有情都能成佛，而自己宣講佛法就是為了要利益世間的緣故。應該把這些說法功德當作自己獲得安樂的必需品。

前一則　下一則